Του Φρίξου Παλαιολόγου
Το βράδυ της 29ης Νοεμβρίου του 2009, η Κεντροδεξιά άλλαζε σελίδα, με μάλλον… απρόμενο τρόπο. Στη μάχη για τη διαδοχή του Κώστα Καραμανλή στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, στη διαδικασία της απευθείας εκλογής από τη βάση, δεν επικρατούσε το μέχρι τότε απόλυτο φαβορί, Ντόρα Μπακογιάννη, αλλά ο Αντώνης Σαμαράς.
Ο Μεσσήνιος πολιτικός έβαζε με τον τρόπο αυτό τέλος στην πολυετή πολιτική μοναξιά του, καθώς μετά την ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη το 1993 και τη δημιουργία της Πολιτικής Άνοιξης, που πολύ γρήγορα βρέθηκε εκτός Βουλής, ο ίδιος παρέμεινε εκτός κεντρικής πολιτικής σκηνής.
Τον επανέφερε ο Κώστας Καραμανλής, καθ’ οδόν προς τη διαμόρφωση της πλατιάς κοινωνικής πλειοψηφίας του 2004, και έκτοτε, ο Αντώνης Σαμαράς οικοδόμησε με προσεκτικό τρόπο το προφίλ του. Έτσι ώστε, όταν το επέτρεψαν οι συνθήκες, να προβληθεί ως η αντισυστημική υποψηφιότητα, απέναντι στη Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία είχε φανεί επί μια δεκαετία… φρόνιμη, ως άτυπο Νο2 του Κώστα Καραμανλή.
Η νίκη Σαμαρά στις 29 Νοεμβρίου του 2009 στηρίχτηκε στην προσδοκία της ελπίδας, που κόμισε ο Μεσσήνιος πολιτικός. Τα χρόνια που ακολούθησαν, θα αξιολογηθούν από τον ιστορικό του μέλλοντος, για το πόσο δικαίωσαν ή όχι τις προσδοκίες που τον συνόδευαν. Ο ίδιος, έγινε πρωθυπουργός τον Ιούνιο του 2012, και αφού χρειάστηκε να δεχθεί πίσω στη Νέα Δημοκρατία τη Ντόρα Μπακογιάννη, την οποία είχε διαγράψει, οδηγώντας την στο αποτυχημένο πείραμα της Δημοκρατικής Συμμαχίας.
Για να συγκροτήσει βιώσιμη κυβέρνηση, ο Αντώνης Σαμαράς αναγκάστηκε να συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ, μια συγκατοίκηση που στοίχισε σε αμφότερα τα κόμματα, αν και όχι… το ίδιο, καθώς το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου ουσιαστικά… καταστράφηκε, και είδε την κοινωνική βάση του να μετακινείται στον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το ίδιο μόλις και μετά βίας κατάφερε το 2015 να μπει στη Βουλή.
Ο Αντώνης Σαμαράς δεν αποχώρησε από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας μετά την ήττα του στις εθνικές εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 από τον Αλέξη Τσίπρα, συνέχισε να δίνει μάχες, μέχρι και το μοιραίο δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015, όταν και παρέδωσε την ηγεσία στον “προσωρινό” Βαγγέλη Μεϊμαράκη.
Στη συνέχεια, στη νέα μάχη για την ηγεσία που άνοιξε, εκτιμάται ότι διαδραμάτισε τον πλέον καθοριστικό ρόλο για την επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη απέναντι στον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, και έκτοτε παρακολουθεί με ενδιαφέρον όσους προσπαθούν να δικαιώσουν την υστεροφημία της πρωθυπουργίας του. Και με… ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον όσους επιχειρούν να αποδομήσουν την προσφορά του στον τόπο για εκείνη την περίοδο.
Όλα αυτά ξεκίνησαν σαν σήμερα, πριν από 9 χρόνια. Το βράδυ της 29ης Νοεμβρίου του 2009.
