Γράφει ο Γιάννης Πανούσης
Πηγή: capital.gr
Πόσα αλήθεια στάδια διανύει κανείς
για να μείνει στο τέλος μόνος;
Γ. Παπούλιας, Οι πέντε υπηκοότητες ενός υπνοβάτη
Κάθε φορέας, κάθε “χώρος” έχει τα δικά του βαρίδια και φίδια, με άλλα λόγια ανθρώπους που βαρύνονται με αναμήματα, τα οποία αμαυρώνουν όλο τον οργανισμό κι ανθρώπους που κυκλοφορούν με δηλητήριο σκορπιού, το οποίο ποτέ δεν ξέρεις πότε θα χρησιμοποιήσουν, ακόμα και κατά των ευεργετών τους.
Γι’ αυτούς αυταρχικοί και διεφθαρμένοι είναι πάντοτε οι Άλλοι, αν και για να παραφράσω τον Ζ.Π.Σαρτρ “Κόλαση είναι οι δικοί τους (πρώην και νυν)”. Μερικοί παριστάνουν τους ευρωσκεπτικιστές χωρίς να κόπτονται για τον ελληνοσκεπτικισμό, άλλοι έχουν αναλάβει να μεταμφιέσουν το ψέμα σε αλήθεια, ενώ οι περισσότεροι κερδοσκοπούν πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Η πολιτική ηθική των πολιτικών της Μεταπολίτευσης χρήζει αναψηλάφισης, ενώ οι χαρακτηρισμοί “ήρωες κι αντιήρωες” του Εμφυλίου πρέπει να επαναξιολογηθούν στη βάση νεότερων δεδομένων για τη δράση τους. Επίσης η Ακαδημία Αθηνών οφείλει να ξαναγράψει στο περιβόητο λεξικό της, την έννοια των λημμάτων “προοδευτικός, συντηρητικός, αριστερός, ίσως και δημοκράτης”, υπό το φως των πρόσφατων αντιλήψεων και πρακτικών κομμάτων κι ανθρώπων.
Μαύρη, πράσινη, κόκκινη βίβλος για σκάνδαλα (πραγματικά και κατασκευασμένα), στροφή στη Σοσιαλδημοκρατία για τους μεν [φτού! Κακά, για τους “γνήσιους” αριστερούς(;)], αναστοχασμοί κι αυτοκριτική για τα λάθη του παρελθόντος για τους δε [φτού! Κακά, για τους αμετανόητους δεξιούς(;)], αυτοβαυκαλισμοί για ανανέωση ελπίδας(;) από μία Αναπαλαιωμένη Αριστερά (που έκλεισε τον κύκλο της και το κύρος της μετά την εποχή Κουβέλη), όλοι αυτοί και όλα αυτά κρατάνε στάσιμη την πολιτική ζωή του τόπου και όμηρους τους πολίτες.
Μία σειρά από εκ-πεπτω-κότες έχουν μπερδέψει την πολιτική κανονικότητα, τους ηθικούς κανονισμούς και τα “κοινοβουλευτικά κανόνια” με την ατομική επιβίωσή τους, κινούμενοι στον χώρο του ακραίου κυνισμού και της εγγυημένης ατιμωρησίας.
Το κρίσιμο ερώτημα παραμένει ανοικτό: ποιός ελέγχει ποιόν στο πολιτικό σύστημα; Μήπως έχουμε γενική απώλεια ηθικού και κοινωνικού ελέγχου; Μήπως διαθέτουμε πολλούς ελέγχοντες και κανέναν ελεγχόμενο; Μήπως εντέλει τα βαρίδια είμαστε εμείς οι ψηφοφόροι και τα φίδια δηλητηριάζουν το κλίμα “κατ’εντολή μας”; Μήπως ξεπλένοντας ο ένας τον άλλον στην ουσία όλοι μαζί λερώνουμε τον κοινοβουλευτισμό και κηλιδώνουμε τη Δημοκρατία;
Ας σταματήσουμε για μιά στιγμή τον ακήρυκτο ψευτο-πόλεμο των κακών(;) κατά των καλών(;) (και τούμπαλιν) κι ας αναλογιστούμε μήπως με τον τρόπο που λειτουργεί η κοινωνία των πολιτών(;) ενθαρρύνει, αν δεν διευκολύνει, την ανάπτυξη των βαριδίων και τον πολλαπλασιασμό των φιδιών;
ΥΓ. “Το ποίημά μου θυμωμένο
Το ποίημά μου οργισμένο
…..
Αμύνεται, παλεύει να σώσει τις λέξεις,
Μάχεται να περισώσει τα νοήματα’’ (Κ. Τσιάκαλος, Μπαλάντα για τη Ροδάνθη)
* Ο κ. Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας, πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη
