Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
Υπάρχουν τρεις τρόποι να αποτιμήσει κανείς τις πολιτικές εξελίξεις και να τις προβάλει στο μέλλον: ο σωστός, ο λανθασμένος και ο τρόπος της ΝΔ. Ο τελευταίος αρχίζει και τελειώνει στις «πίτες» και τις «κολώνες» των δημοσκόπων. Αλλά δεν θα ήταν φρόνιμο να βάλει κανείς όλα τα λεφτά τους στις προβλέψεις τους.
Όχι μόνο γιατί κατά κανόνα τα τελευταία χρόνια αποτυγχάνουν -πλην εξαιρέσεων, όπως η Κάπα Research του Ντίνου Ρουτζούνη- που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Πρωτίστως γιατί οι περισσότερες δημοσκοπήσεις δεν συνιστούν αξιόπιστη επιστημονική μέθοδο. Ο καθένας κόβει και ράβει χωρίς κανείς να έχει ελέγχει την ακρίβεια των δεδομένων από τα οποία προκύπτουν οι προβλέψεις του.
Όλα δείχνουν ότι οι επόμενες εκλογές θα είναι μια σύγκρουση κυρίως ανάμεσα στον Αλέξη Τσίπρα και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Εκπροσωπούν τις δυο παρατάξεις της της χώρας που έχουν διαχρονικά ιδεολογικά, πολιτικά, ιστορικά, ταξικά, αλλά και αισθητικά χαρακτηριστικά. Και στην πολιτική ο πιο ασφαλής τρόπος για να περιγραφούν οι συμπεριφορές του εκλογικού σώματος -, δηλαδή των πολιτών πίσω από το παραβάν- είναι η… πολιτική.
Από αυτή την άποψη μια εκλογική αναμέτρηση κρίνεται από τα στοιχεία που συγκροτούν εκατέρωθεν την προσωπικότητα των δυο πρωταγωνιστών στο πλαίσιο που διαμορφώνουν τα συμφραζόμενα της συγκυρίας στην οποία διεξάγονται οι εκλογές. Με βάση τις απαντήσεις που κομίζει ο καθένας στο κεντρικό δίλημμα που θα βρουν μπροστά τους οι ψηφοφόροι. ΄
Η στοιχειώδης πολιτική ανάλυση οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μπορεί να κερδίσει τον Αλέξη Τσίπρα. Για τους ίδιους λόγους που ο Μιλτ. Έβερτ δεν μπορούσε να κερδίσει τον Κ. Σημίτη και ας εμφανιζόταν ο τότε πρόεδρος της ΝΔ ως «μπουλντόζας» που τα σαρώνει όλα.
Όποια φθορά και αν έχει η σημερινή κυβέρνηση δεν μπορεί να την εισπράξει η ΝΔ με τη σημερινή ηγεσία. Αντίθετα για πρώτη φορά ίσως είναι το κυβερνών κόμμα- που προσδοκά να εισπράξει από τη φθορά της… ΝΔ.
Αντικειμενικά ο Τσίπρας είναι υπέρτερο πολιτικό μέγεθος από τον Μητσοτάκη. Το πιθανότερο, λοιπόν, είναι ότι, ανεξάρτητα από το ύψος των επιδόσεών τους, ο σημερινός Πρωθυπουργός θα βρίσκεται έστω και μια ψήφο μπροστά από τον αντίπαλό του. Είναι κανόνας στην πολιτική να κερδίσει ο καλύτερος. Εν προκειμένω υπάρχουν πολύ συγκεκριμένοι λόγοι:
Α. Η προσωπική σύγκριση: Ο Μητσοτάκης δεν είναι ηγέτης, δεν εμπνέει, δεν μπορεί να υποστηρίξει στο δημόσιο χώρο τον εαυτό του και το κόμμα του και έχει αβέβαιο πολιτικό μέλλον στο κόμμα του, αν ηττηθεί. Μετά από κάθε δημόσια αναμέτρηση με τον βασικό αντίπαλό του μεγαλώνει η απογοήτευση μεταξύ των οπαδών της ΝΔ. Ειδικά όταν έχουν προηγηθεί κάποιες γκάφες- φαινόμενο καθόλου σπάνιο.
Αντίθετα ο Τσίπρας έχει δημόσια ακτινοβολία, είναι καλός ρήτορας και γοητεύει το κοινό του, είναι κυρίαρχος στο χώρο του. Είναι πολιτικός που κάνει λάθη, αλλά μπορεί να τα διορθώνει, να απεγκλωβίζεται και να γίνεται καλύτερος. Ο Μητσοτάκης μένει παγιδευμένος στα λάθη του το οποία αυξάνονται και τον κάνουν όλο και χειρότερο ως πολιτικό.
Β. Οι συμβολισμοί και η εκπροσώπηση: Ο Μητσοτάκης εκπροσωπεί το παλιό πολιτικό σύστημα με όλες τις παθογένειες του: κληρονομικότητα, διαπλοκή, σχέσεις με οικονομικούς παράγοντες, υστέρηση ιδεών και αντιλήψεων. Εκπροσωπεί την παλιά Δεξιά με τις εθνικιστικές δοξασίες, την όσμωση με τους ακραίους και τους μισαλλόδοξους, τη συμπόρευση με τους αντιδραστικούς κύκλους της Εκκλησίας. Αντίθετα ο Τσίπρας είναι αυτοδημιούργητος, ο πρώτος πρωθυπουργός που δεν προέρχεται από τζάκι και εκπροσωπεί τις διαχρονικές αξίες της μη κομμουνιστικής Αριστεράς και της ευρύτερης δημοκρατικής παράταξης,
Γ. Η ποιότητα πολιτικού λόγου και πράξης: Ο πολιτικός λόγος του Κυριάκου είναι επιδερμικός, χωρίς περιεχόμενο, δεν ενσωματώσει αξίες και ιδανικά και εκφέρεται με το ξύλινο τρόπο της παλιάς Δεξιάς που κυνηγούσε μάγισσες και δαιμονοποιούσε την προοδευτική παράταξη. Συμπεριλαμβάνει όσα χρεοκόπησαν τη χώρα, τη σήψη του πολιτικού συστήματος, την καθυστέρηση του κρατικού μηχανισμού, την οπισθοδρόμηση στον τομέα των δικαιωμάτων και τις υποθέσεις σκανδάλων, οι σκελετοί των οποίων τρίζουν στα ντουλάπια της ΝΔ. Ο ίδιος ο Μητσοτάκης προέρχεται από μια οικογένεια που δεν έχει και την καλύτερη φήμη στην πολιτική, παρά τις προσπάθειες ψιμυθίωσης τελευταία και ο ίδιος είναι υπερσυντηρητικός και θέλει απλώς να επικρατήσει.
Αντίθετα ο Τσίπρας είναι αναγνωρισμένος προοδευτικός πολιτικός και θέλει να αλλάξει τα πράγματα. Ο λόγος του είναι περιεκτικός, έχει πολιτικό βάθος, συμπυκνώνει ιδεολογικά και ουμανιστικά μηνύματα. Ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνώσα δύναμη με την προσωπική κυριαρχία του στο χώρο της Κεντροαριστεράς. Οι κυβερνήσεις που σχημάτισε μετά τον Σεπτέμβριο του 2015, έχουν θετικό απολογισμό.
Αυτές οι κυβερνήσεις- παρά τον καταναγκαστικό συνεταιρισμό με τον Καμμένο- δεν έχουν ηθικά στίγματα, δεν έχουν παράγει σκάνδαλα. Τα μέλη τους, καθώς και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, δεν δείχνουν να έχουν ωφεληθεί προσωπικά από την άσκηση της εξουσίας, δεν άλλαξαν τρόπο ζωής και δεν αντικατέστησαν τους προκατόχους τους στις αυλές των ισχυρών του χρήματος. Κάποιες ανορθογραφίες δεν μπορούν να συγκριθούν με τα όργια του παρελθόντος, τον εύκολο πλουτισμό, την πολιτική και την υποταγή σε εκδοτικά και επιχειρηματικά κέντρα.
Δ. Η ευρωπαϊκή ταυτότητα: Ο Μητσοτάκης παρότι εκπροσωπεί το κόμμα που πρωταγωνίστησε στην ένταξη της Ελλάδας στην κοινοτική Ευρώπη, δεν κατάφερε να ενταχθεί οργανικά στον ευρωπαϊκό πολιτικό κόσμο και έχει περιθωριακό ρόλο ακόμη και στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Πολύ συχνά βρίσκεται σε αντίθεση με τις σταθερές του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος, σε θέματα κοινωνικών δικαιωμάτων, στο μεταναστευτικό και τελευταία στο Μακεδονικό.
Αντίθετα ο Τσίπρας που ξεκίνησε ως σφοδρός πολέμιος της ευρωπαϊκής επικύρωσης του Μνημονίου, εντάχθηκε στο κλαμπ των συγχρόνων Ευρωπαίων πολιτικών με τις απόψεις του, έχει την εκτίμηση των Ευρωπαίων ηγετών και τακτικές προσωπικές επαφές μαζί τους, τον περιμένουν στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα.
Ε. Ιστορία, ιδεολογία και κοινωνικές αναφορές: Η Δεξιά ιστορικά είναι μειοψηφική και επικρατούσε κατά καιρούς, με εκλογικές μηχανορραφίες, με παρέμβαση του ξένου παράγοντα και με εκτροπές. Στη Μεταπολίτευση η ΝΔ μόνο σε δυο περιπτώσεις κατάφερε να διαμορφώσει περιβάλλον ευρύτερης αποδοχής της: ήταν οι περίοδοι των δυο Καραμανλήδων.
Αντίθετα όλοι οι άλλοι επικεφαλής της υπήρξαν προβληματικοί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και δυο από αυτούς έφτασαν μόνο ως το αξίωμα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς δεν πήγε καν στις εκλογές και ο άλλος ηττήθηκε και απομακρύνθηκε. Οι περιπτώσεις Αβέρωφ και Έβερτ διαμορφώνουν μια παράδοση που πλησιάζει όλο και περισσότερο τον Κυριάκο.
Η σημερινή ΝΔ από κόμμα του μεγάλου κεφαλαίου εξελίσσεται σε εκπρόσωπο των συμφερόντων μιας κάστας κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών και νεόπλουτων που αναδείχθηκαν με την απομύζηση του δημοσίου χρήματος. Από πλευράς ιδεολογίας υιοθετεί πολιτικές από βγάζουν στο περιθώριο στην κοινωνία, συμπιέζουν τα λαϊκά στρώματα, εξαφανίζουν το κράτος πρόνοιας και εκχωρούν την οικονομία και τους φορείς δημοσίου συμφέροντος στην κερδοσκοπία των ιδιωτών.
Αντίθετα ο Τσίπρας συγκαταλέγεται στην κατηγορία των πολιτικών ηγετών που άλλαξαν τη φορά των πραγμάτων με τη δημόσια παρουσία του, τους πολιτικούς αγώνες και την οξυδέρκειά του. Μεταπολιτευτικά ενσαρκώνει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο πολιτικό της Δημοκρατικής Παράταξης το πρότυπο του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος -παρά τις αντινομίες του- ήξερε να περνάει δια πυρός και σιδήρου και να επιβάλει την παρουσία του.
Ιδεολογικά ο Τσίπρας εκπροσωπεί τις μεγάλες κοινωνικές ομάδες που δοκιμάζονται από την κρίση και πλήρωσαν το κόστος του Μνημονίου. Η πολιτική του εκθεμελιώνει τα συστήματα παρασιτισμού και διαπλοκής που διαμορφώθηκαν τα περασμένα χρόνια.
Συμπέρασμα: Έχουμε δυο πολιτικούς από τους οποίους ο ένας είναι γόνος που επιβλήθηκε άνωθεν, συντηρητικός, ανεπαρκής στο δημόσιο χώρο, οπαδός της στυγνής ιδιωτικοποίησης, περιθωριοποιημένος στην Ευρώπη, κοινωνικά ανάλγητος και ιδεολογικά επηρεασμένος από την Ακροδεξιά και τον νεοφιλελευθερισμό.
Ο άλλος προέρχεται από πολιτικούς αγώνες, είναι κυρίαρχος στο δημόσιο χώρο, έχει το θάρρος να διορθώνει την πολιτική του, διαθέτει ευρωπαϊκή αναγνώριση και επιδιώκει την αναδιανομή υπέρ της κοινωνίας. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά του καθενός. Συν ότι ως πρόσωπα ο ένας είναι κρύος και αδέξιος και άλλος οικείος και ανθρώπινος.
Αν απομονώσουμε τις άλλες πολιτικές δυνάμεις και δούμε τις εκλογές σαν μια τραμπάλα, ή σαν μια ζυγαριά, δεν είναι φανερό ποιος έχει το μεγαλύτερο πολιτικό βάρος. Για ποιο λόγο σε μια αναμέτρηση μεταξύ τους -γιατί αυτό θα είναι οι επόμενες εκλογές- θα γείρουν προς την πλευρά του ελαφρύτερου;
